Η εργατική τάξη δεν είναι μαθηματικό άθροισμα

O χονδροειδής Μαρξισμός όπως και ο αντίστοιχος Φρουδισμός δεν μπόρεσαν ποτέ να διαυγάσουν μια σημαντική παρανόηση. Ο πρώτος υποστήριξε ότι η αλήθεια είχε ιστορικά αναπτυχθεί στην βάση επαναστατικών γεγονότων της εργατικής τάξης. Αλλά αντιλήφθηκε αυτή τη διαδικασία μέσω της έννοιας της τάξης ως μαθηματικής κλάσης της πεπερασμένης συλλογής  των εργατών. Όμως   «οι εργάτες» εννοούμενοι ως απλά σύνολα-πολλαπλά  σχηματίζουν μια άπειρη κλάση , δεν είναι το εμπειρικό άθροισμα όλων των εργατών ως μαθηματικό άθροισμα. Και αυτό  οδήγησε  τη γνώση ( και παραδόξως την ίδια τη Μαρξιστική γνώση) να θεωρήσει «τους εργάτες» ως στοιχεία κοινωνικών και οικονομικών προσδιορισμών. Το συμβάν όμως δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ήδη έχει επιμετρηθεί , έχει καταμετρηθεί  , και η αλήθεια δεν είναι  επαλήθευση που τεκμηριώνεται εντός της υφιστάμενης γλώσσας μιας κατάστασης.  Αλλά και η αλήθεια τελικά ακυρώνεται ( αυτό που λέμε «αυτό έχει ξαναγίνει» ή «είναι παλαιομοδίτικο» ) γιατί η εγκυκλοπαιδική γνώση είναι πάντα ασταθής.  Αυτή η σύμπτωση στην εγκυκλοπαιδική γνώση , αυτή η αυτοναφορική υπόθεση που υιοθέτησε την αρχή ότι ο Μαρξισμός είναι ταυτόχρονα πολιτική αλήθεια, μαχητική και πιστή αλήθεια αλλά και εμπειρική γνώση της Ιστορίας και Κοινωνίας ,  τελικά  τον οδήγησε σε θάνατο  γιατί εγκλωβίστηκε στις διακυμάνσεις της εμπειρικής γνώσης μέσω των δοκιμασιών  της σχέσης γλώσσας και κράτους.Being and Event p334  

Τι είναι η ισότητα

Είναι πολύ σημαντικό να σημειώσουμε ότι η «ισότητα» δεν αναφέρεται σε οτιδήποτε αντικειμενικό. Δεν είναι ένα ζήτημα μια ισότητας μιας κατάστασης, εισοδήματος, διαδικασίας, και ακόμα λιγότερο την υποτιθέμενη εξισωτική δυναμική των κοινωνικών συμβολαίων και μεταρρυθμίσεων. Η ισότητα είναι υποκειμενική .Είναι ισότητα της πολιτικής συνείδησης για τον Saint – Just ή της κινηματικής πολιτικής του Mao Tse-tung.Τέτοια ισότητα δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα πολιτικό πρόγραμμα. Ακόμη δεν έχει σχέση με το «κοινωνικό». Είναι ένα πολιτικό πρόταγμα, μια πολιτική επιταγή. Η πολιτική ισότητα , δεν είναι αυτό που προσδοκάμε ή σχεδιάζουμε , είναι ότι διακηρύσσουμε μέσω στην θέρμη  του «συμβάντος» , εδώ και τώρα, για αυτό που υπάρχει τώρα και όχι για ότι πρέπει να είναι. Με τον ίδιο τρόπο  για την φιλοσοφία «δικαιοσύνη» δεν μπορεί να είναι ένα κρατικό πρόγραμμα : «δικαιοσύνη» είναι η πιστοποίηση ενός πολιτικού εξισωτικού προσανατολισμού σε δράση. Infinite Though p 54