O χονδροειδής Μαρξισμός όπως και ο αντίστοιχος Φρουδισμός δεν μπόρεσαν ποτέ να διαυγάσουν μια σημαντική παρανόηση. Ο πρώτος υποστήριξε ότι η αλήθεια είχε ιστορικά αναπτυχθεί στην βάση επαναστατικών γεγονότων της εργατικής τάξης. Αλλά αντιλήφθηκε αυτή τη διαδικασία μέσω της έννοιας της τάξης ως μαθηματικής κλάσης της πεπερασμένης συλλογής των εργατών. Όμως «οι εργάτες» εννοούμενοι ως απλά σύνολα-πολλαπλά σχηματίζουν μια άπειρη κλάση , δεν είναι το εμπειρικό άθροισμα όλων των εργατών ως μαθηματικό άθροισμα. Και αυτό οδήγησε τη γνώση ( και παραδόξως την ίδια τη Μαρξιστική γνώση) να θεωρήσει «τους εργάτες» ως στοιχεία κοινωνικών και οικονομικών προσδιορισμών. Το συμβάν όμως δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ήδη έχει επιμετρηθεί , έχει καταμετρηθεί , και η αλήθεια δεν είναι επαλήθευση που τεκμηριώνεται εντός της υφιστάμενης γλώσσας μιας κατάστασης. Αλλά και η αλήθεια τελικά ακυρώνεται ( αυτό που λέμε «αυτό έχει ξαναγίνει» ή «είναι παλαιομοδίτικο» ) γιατί η εγκυκλοπαιδική γνώση είναι πάντα ασταθής. Αυτή η σύμπτωση στην εγκυκλοπαιδική γνώση , αυτή η αυτοναφορική υπόθεση που υιοθέτησε την αρχή ότι ο Μαρξισμός είναι ταυτόχρονα πολιτική αλήθεια, μαχητική και πιστή αλήθεια αλλά και εμπειρική γνώση της Ιστορίας και Κοινωνίας , τελικά τον οδήγησε σε θάνατο γιατί εγκλωβίστηκε στις διακυμάνσεις της εμπειρικής γνώσης μέσω των δοκιμασιών της σχέσης γλώσσας και κράτους.Being and Event p334
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου